ὁ Νίκος Ψυρούκης γιὰ τὸ Σκοπιανὸ

Θανάσης Μπακογιῶργος

[…] Στὴ διάρκεια τοῦ πολέμου, ὁ Τίτο ἄρχισε κιόλας νὰ καλλιεργεῖ τὸ λεγόμενο πρόβλημα τοῦ «μακεδονικοῦ ἔθνους» καὶ τῆς «Μεγάλης Μακεδονίας». […] Τὸ νοτιότερο τμῆμα τῆς Σερβίας ὀνομάστηκε Ὁμόσπονδη Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας. Εἶναι μιὰ περιοχὴ μὲ πολλὲς μικρὲς ἐθνικὲς ὁμάδες καὶ ὅπου ἕνα μικρὸ τμῆμα (κάτω τοῦ 50%) θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του Μακεδόνα καὶ ὄχι Βούλγαρο. […] Ἡ ἱστοριογραφία μᾶλλον θ’ ἀργήσει πολὺ νὰ ξεκαθαρίσει τὴν προσωπικότητα καὶ τὸ ρόλο τοῦ Τίτο. Γεγονός, πάντως, εἶναι ὅτι ἀπὸ τὸ 1946 ἔσπρωχνε τὸ ΚΚΕ νὰ συρθεῖ σὲ ἐμφύλιο πόλεμο (βλέπε Τζίλας: Συνομιλίες μὲ τὸν Στάλιν). Μιὰ πρώτη βάσιμη ὑπόθεση εἶναι πὼς ἡ στάση του βοηθοῦσε περισσότερο τὴν προσπάθεια ἐγκαθίδρυσης τῆς PAX AMERIKANA. 

[…] Ὁ Τίτο πρῶτα, ἀπαίτησε ἀπὸ τὸ ΚΚΕ, γιὰ νὰ μὴν κλείσει τὰ σύνορα στοὺς ἀντάρτες, ν’ ἀναγνωρίσει τὴν ὕπαρξη «μακεδονικοῦ ἔθνους» καὶ τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσής του (ἔτσι ἔγινε γνωστὴ ἡ 5^η ὁλομέλεια τῆς Κ.Ε. ἐπιτροπῆς τοῦ ΚΚΕ, ἀρχὲς 1949 γιὰ τὴν ὁποία τόσα πολλὰ ἔχουν γραφτεῖ). Μά, ὁ Τίτο, ἀμέσως μετὰ ἔκλεισε τὰ σύνορα, σύναψε φιλικότατες σχέσεις μὲ τὴν ἐπίσημη Ἑλλάδα, ζητώντας της ὅμως νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ὁμόσπονδη «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας». Πρᾶγμα ποὺ ἔγινε ἀποδεκτό. Τελικὰ φτάσαμε καὶ στὸ γνωστὸ «Βαλκανικὸ Σύμφωνο», ἔκφραση τῆς PAX AMERIKANA στὰ Βαλκάνια. Μὰ ἡ προπαγάνδα γιὰ τὴ «Μεγάλη Μακεδονία», ὄχι μονάχα δὲν σταμάτησε, ἀλλὰ ἀντίθετα γιγάντωνε μὲ κέντρο τὶς ΗΠΑ, τὸν Καναδὰ καὶ τὴν Αὐστραλία. […]

Ὅπως καὶ ἂν εἶχαν τὰ πράγματα, ὁ τιτοϊκὸς ἐπεκτατισμὸς καὶ τὸ σχέδιο γιὰ τὴ «Μεγάλη Μακεδονία», ἀπὸ τὸ 1948 ἴσαμε τὴ διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας, ἐξυπηρετοῦσε τὴν PAX AMERIKANA. Τὰ πράγματα ἀλλάζουν ἀπὸ τὸ 1990. Ἡ Σοβιετικὴ Αὐτοκρατορία κατέρρευσε (σύμπτωμα διάλυσης τοῦ μεταπολεμικοῦ ΣΤΑΤΟΥΣ ΚΒΟ) καὶ νέοι ἀνταγωνισμοὶ ἐμφανίζονται γιὰ τὴν κοσμοκρατορία. Μέσα σὲ νέες συνθῆκες ἀποδιοργάνωσης καὶ σήψης τοῦ παγκόσμιου συστήματος, οἱ πάντες διεκδικοῦν τὸ ξαναμοίρασμα τοῦ κόσμου (ἰδιαίτερα ἡ γερμανοκεντρικὴ Εὐρώπη καὶ ἡ Γιαπωνία). Ἔτσι καὶ τὸ θέμα τῆς «Μεγάλης Μακεδονίας» καὶ τοῦ σωβινισμοῦ τῶν Σκοπίων, χωρὶς ν’ ἀλλάζει τὴν οὐσία του, γίνεται πιὸ περίπλοκο.

[…] Ἡ σύγχρονη ἐνδεχομενικότητα περικλείει τὰ πάντα καὶ προκαλεῖ τὸν ἀκράτητο τυχοδιωκτισμὸ σ’ ὅλους τοὺς ἀντεπαναστάτες. Γι’ αὐτὸ καὶ τυχοθῆρες εἶναι, μὰ καὶ πάσχουν ἀπὸ ἠθικὴ γυμνότητα. Ἐξηγεῖται, λοιπόν, τὸ γιατὶ τὸ κρατίδιο τῶν Σκοπίων, ὡς πιόνι, μπορεῖ νὰ παίζει ἄνετα τὸ παιχνίδι τῆς «Μεγάλης Μακεδονίας», ἀφοῦ τὸ πιόνι αὐτὸ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἀπ’ ὅλους τοὺς πρωταγωνιστὲς καὶ μνηστῆρες τῆς παγκόσμιας ἡγεμονίας. Νέα τάξη πραγμάτων δὲν ὑπάρχει. Χάος, ὅπως τονίσαμε, βασιλεύει!

[…] Τὸ καπιταλιστικὸ ἑλληνικὸ κράτος, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἵδρυσής του, ἀκολούθησε πολιτικὴ ποὺ τὴν ὑπαγόρευαν πρώτιστα τὰ συμφέροντα τοῦ ἑλληνικοῦ καπιταλισμοῦ καὶ τῶν περιβόητων «προστάτιδων δυνάμεων» (βλέπε τὸ ἔργο μας: Νεοελληνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτική, Ἀθήνα 1981). Κι αὐτὴ ἡ πολιτικὴ ὁδηγεῖ πάντα στὴν ἀποδοχὴ τοῦ κατακερματισμοῦ τοῦ ἱστορικοῦ μας χώρου, στὴ λεγόμενη «ἑλληνοτουρκικὴ φιλία» καὶ σὲ κάθε τὶ ποὺ ἐμπεδώνει τὸ παγκόσμιο πολεμικο-στρατηγικὸ σύστημα τῆς διεθνοῦς ἀποικιοκρατικῆς (τώρα νεοαποικιακῆς) τάξης πραγμάτων. Κι ἂς τὸ πληρώνει αὐτὸ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος πανάκριβα (μὲ σειρὰ ἀπὸ μεγάλες ἐθνικὲς συμφορές). Οἱ χαμένες πατρίδες τὰ λένε ὅλα! […]

Νίκος Ψυρούκης, Ἱστορικὸς χῶρος καὶ Ἑλλάδα, ἐκδ. Αἰγαῖον, Λευκωσία 1993