[…] Σὰν τὶ λογῆς
ἡ εἰρήνη τῆς ὕαινας μὲ τὸ σκύλο; Καὶ τὶ λογῆς ἡ εἰρήνη τοῦ πλούσιου μὲ τὸν φτωχό;
Οἱ ὄναγροι στὴν ἔρημο, εἶναι τὸ θήραμα τῶν λιονταριῶν· τὸ ἴδιο κι οἱ φτωχοί, εἶναι
ἡ λεία τῶν πλουσίων. Εἶναι ἀποκρουστικὸ γιὰ τὸν περήφανο καθετὶ παρακατιανό· τὸ
ἴδιο ἀποκρουστικὸς κι ὁ φτωχὸς εἶναι γιὰ τὸν πλούσιο. Ὁ πλούσιος ὅταν κλονίζεται,
βρίσκει ὑποστήριξη ἀπὸ τοὺς φίλους του· μὰ ὅταν πέσει ὁ ταπεινός, οἱ φίλοι του τὸν
κάνουν πέρα. Ὅταν γλιστρήσει ὁ φτωχός, τὸν βρίζουν κι ἀπὸ πάνω· μιλάει μὲ φρόνηση
κι οὔτε τοῦ δίνουν σημασία καμιά. Μιλάει ὁ πλούσιος κι ὅλοι σιωποῦν καὶ ἐκθειάζουν
ὣς τὸν οὐρανὸ τὰ λόγια του. Μιλάει ὁ φτωχός, καὶ λένε, «ποιὸς εἶναι αὐτός;» κι ἂν
τύχει καὶ σκοντάψει, τὸν σπρώχνουν γιὰ νὰ πέσει κάτω. […]
Σοφ.
Σειρὰχ 13, 18-24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου