ἡ Παλαιὰ Διαθήκη γιὰ τὸν πλοῦτο I

Ζιζὴ Μακρῆ

Κάλλιο φτωχὸς ποὺ προχωρεῖ μὲς στὴν εὐθύτητά του, παρὰ πλούσιος, ἀνόητος καὶ ψεύτης. (Παρ. 19,1)

Ὅποιος σπέρνει ἀδικία, θερίζει συμφορά· ἡ τυραννία του πάνω στοὺς ἄλλους, θὰ τελειώσει. (Παρ. 22, 8)

Μὴ γδύνεις τὸ φτωχὸ ἐπειδὴ εἶναι φτωχὸς καὶ μὴν καταπιέζεις τὸν δυστυχῆ στὴ δίκη· γιατὶ ὁ Κύριος θὰ ὑπερασπιστεῖ τὸ δίκιο τους καὶ θὰ ἀπειλήσει τὴ ζωὴ ἐκείνων ποὺ τοὺς ἀπειλοῦν. (Παρ. 22, 22-23)

Ἄνθρωπος ποὺ φθονεῖ, βιάζεται νὰ πλουτίσει· καὶ δὲν γνωρίζει πὼς ἡ φτώχεια θὰ τὸν βρεῖ. (Παρ. 28, 22)

Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπάει τὸ χρῆμα, δὲ θὰ τὸ χορτάσει· κι ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπάει τὴν ἀφθονία, δὲ θὰ ἔχει ποτὲ ἀρκετὰ εἰσοδήματα – κι αὐτὸ εἶναι ματαιότητα. Ὅσο πληθαίνουν τὰ ἀγαθά, τόσο πληθαίνουν κι αὐτοὶ ποὺ τὰ τρῶνε· καὶ ποιὰ ἡ ὠφέλεια γι’ αὐτοὺς ποὺ τὰ ἔχουν, παρὰ μόνο νὰ τὰ βλέπουν μὲ τὰ μάτια τους; Ὁ ὕπνος τοῦ ἐργάτη εἶναι γλυκός, εἴτε λίγο φάει εἴτε πολύ· ὁ χορτασμός, ὅμως, τὸν πλούσιο δὲν τὸν ἀφήνει νὰ κοιμηθεῖ.

Ὑπάρχει ἕνα μεγάλο κακὸ ποὺ πρόσεξα πάνω στὴ γῆ: Εἶναι ὁ πλοῦτος ποὺ φυλάσσεται ἀπὸ τὸν κάτοχό του, γιὰ νὰ τοῦ φέρει δυστυχία. (Ἐκκλ. 5, 9-13)  

Ἑλληνικὴ Βιβλικὴ Ἑταιρία