ἡ ἐξέγερση κατὰ τοῦ κρατικοῦ χριστιανισμοῦ

Ζιζὴ Μακρῆ

Τείνουν νὰ χαρακτηρίσουν τινὲς τὴν ἐποχὴν ἡμῶν ὡς μεταχριστιανικήν. Ἐγὼ δὲ προσωπικῶς, ἐν τοῖς ὁρίοις τῶν γνώσεών μου περὶ τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶμαι πεπεισμένος ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἰς τὰς αὐθεντικὰς αὐτοῦ διαστάσεις οὐδέποτε μέχρι τοῦδε ἐγένετο δεκτὸς ὑπὸ τῆς μεγάλης μάζης, ὣς ὤφειλε. Κράτη εἶχον τὴν ἀξίωσιν νὰ ὀνομάζωνται «χριστιανικά», καὶ οἱ λαοὶ αὐτῶν ἔφερον προσωπεῖον εὐσεβείας, ὅμως «τὴν δύναμιν αὐτῆς ἠρνοῦντο» (Β´ Τιμ. 3, 5): Ἔζησαν καὶ ζοῦν ἐθνικῶς (Γαλ. 2, 14). Ὅσον καὶ ἂν φαίνηται παράδοξον, ἀκριβῶς αἱ χριστιανικαὶ αὗται χῶραι κρατοῦν ἐπὶ αἰῶνας τὸ μέγιστον μέρος τῆς οἰκουμένης εἰς τὰ σιδηρὰ δεσμὰ τῆς δουλείας· κατὰ τοὺς τελευταίους δὲ χρόνους περιεκάλυψαν τὸν κόσμον διὰ σκοτεινοῦ νέφους ἀναμονῆς τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ πυρός: «Οἱ δὲ νῦν οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ… τεθησαυρισμένοι εἰσὶ πυρὶ τηρούμενοι εἰς ἡμέραν κρίσεως καὶ ἀπωλείας τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων» (Β´ Πέτρ. 3, 7 · Λουκ. 21, 34-35).

Ἐν τῇ παρούσῃ κρίσει τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀνὰ μέσον τῶν λαϊκῶν μαζῶν εἶναι τελείως δεδικαιολογημένον νὰ διακρίνουν αὗται τὴν ἐξέγερσιν τῆς φυσικῆς συνειδήσεως ἐναντίον ἐκείνων τῶν διαστροφῶν, εἰς τὰς ὁποίας ὑπεβλήθη ἡ Εὐαγγελικὴ διδαχὴ κατὰ τὴν ἱστορικὴν αὐτῆς πορείαν.

ἀρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Περὶ προσευχῆς, Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ 1994